‘Stress’ is zo’n algemene noemer waar we tegenwoordig alles onder kunnen gooien, jij hebt het slechts druk. Een paracetamol voor de spanningshoofdpijn en de pijn in je nek helpen je aardig de dag door, maar je weet dat dit geen blijvende oplossing is. Je hartslag schiet steeds vaker uit het niets van 60 naar 210, ’s nachts lig je tot middernacht naar het plafond te staren, om ’s ochtends geërgerd de kinderen met veel tegenspraak uit bed te halen en het eten voor de ochtend en de middag klaar te maken. Terwijl het gekibbel van de kinderen, om wie het eerste op de ene stoel aan de tafel zat, je pijn doet in je oren en je uit lokken om weer een geïrriteerde snauw te geven. 

Alle taken voor je werk, het huishouden en de kinderen lijkt gebaseerd op een 36-urige werkdag. Het lijkt alsof je overal alleen voor staat en iedereen in huis op een eiland leeft. Een vluchtige kus van je partner of een knuffel van je dochter terwijl je met je hoofd al bij je werk bent. Jullie lijken langs elkaar heen te leven. Door het raam zie je de buurman met drie kinderen, allemaal op hun eigen fiets lachend naar school fietsen, waar halen ze de tijd en energie vandaan?