Met een prachtig gezin, mooi huis, eigen praktijk leek ik het aardig voor elkaar te hebben, maar ik voelde me niet blij en gelukkig. Ik voelde me opgejaagd, ik had zoveel te doen, ik wilde werken, mijn bedrijf groter maken, voor mijn kinderen zorgen en het huis aan kant houden. Maar hoe ik mijn best ook deed, ik kon niet uit de ratrace stappen. 

Ik was gefrustreerd en met mijn korte lontje zorgde ik ervoor dat ik iedereen wegjoeg, ik was al moe als ik ’s ochtends mijn bed uit kwam en ik had steevast pijn in mijn rug en nek. Ik was zo klaar met die dagelijkse strijd met mezelf en de mensen om me heen, maar kreeg het niet voor elkaar om te veranderen.

Toen mijn jongste dochter 6 werd en ik foto’s van vroeger zat te kijken kwam het heel hard binnen. Mijn kleine meid wordt groot, de oudste staat al op het punt het huis te verlaten. De tijd vliegt aan me voorbij, deze tijd krijg ik nooit meer terug. De woorden van mijn moeder, toen ze haar kleinkind zag, schoten weer door mijn hoofd “geniet er maar van, ze zijn groot voordat je het weet”. Dat weet ik heus wel, maar doe ik er ook echt wat mee? Ik had toen besloten dat het vanaf nu echt anders moet!